مناظره عقل و دل

در راه میرفتم...

پسری زیبا را دیدم...

دل ندای خواهش سر داد...

عقل گفت: خاموش باش ...زیبایی رفتنیست

به راه خود ادامه دادم

پسری خوش اندام را دیدم

دل چیزی گفت...

عقل گفت ارام باش...خوش اندامی ناپایدارست

باز هم جلو رفتم

پسری خوش صدا یافتم

دل گفت:به دادم برس...

عقل گفت: ای نادان... خوش صدایی کوتاه مدت است.

دل که این حرف را شنید،رویش باز شد وگفت: نادان خودتی...ابله!!!خاک بر سرت!!! مگر عقل چه قدر دوام دارد؟ وقتی ادم پیر میشود،تو هم رو به زوال ونابودی میروی!

عقل گفت:حرف دهانت را بفهم یابو... من اگر رو به زوال و نابودی بروم...بهتر از انست که مانند تو به دیگران سواری بدهم...

دل گفت:من به دیگران سواری میدهم...ولی به کسی شارژ نمیدهم...

عقل گفت آن دیشبی را میگویی؟ دلم برای پسره سوخت...فکر کردم شاید در موقعیت اظراریباشد و نیاز به شارژ داشته باشد...

دل گفت:آره ارواح عمت! خودم دیدم چه اس ام اسی داده بود که تو رو حالی به حالی کرد...

عقل گفت:ای بیشعور... مگر تو ادب نداری که اس ام اسای شخصی دیگران را میخونی؟

دل گفت:ادب دارم ولی از بی ادبان یاد گرفته ام...خخخخخخخخ!!!

عقل گفت:وایسا آقا..وایسا میخوام پیاده شم...

دل گفت:هررررررری...برو بذار باد بیاد...

هیچی دیگه...

عقل از سرم پیاده شد...

و الان بنده از بخش مراقبت های ویژه ی تیمارستان دارم براتون پست میذارم:))